مدل “T” چند نوآوری را در تولید خودروها معرفی کرد. این خودرو یک موتور مونوبلوک داشت و گیربکس مستقیماً به واحد قدرت متصل بود. با یک گیربکس اپی‌سایکلی (سیار) نیز، رانندگی نزدیک به خودکار، بدون هیچ گونه برخورد دنده‌ها ارائه می‌داد. خودرو به دلیل سختی بسیار بالای خود به نام “تین لیزی” مشهور شد. این مقاومت به خاطر تاکید هنری فورد بر استفاده از مواد قوی بود؛ وی در استفاده از فولاد وانادیومی سبک و محکم پیشرو بود.

هزینه‌ها با نگه‌داشتن مشخصات ساده و فشار آوردن بر حاشیه سود دلال در تحت کنترل بود. از سال 1914 تا 1926، تنها رنگ سیاه ارائه شد – رنگ انامل سیاه سریع‌تر خشک می‌شود و این امکان را برای حفظ سرعت بالا در خط تولید فراهم می‌کند. با افزایش فروش، تعداد بیشتری از مدل “T”  با هزینه کاهش‌یافته تولید شد. با قیمت پایین و قابل اعتماد، تا سال 1918 “مدل تی” نصف کل خودروهای موجود در آمریکا را تشکیل می‌داد.

ساختار معروف فورد

فورد توسط چایلد هارولد ویلز (Childe Harold Wills) – معاون مهندسی هنری فورد- در سال ۱۹۰۳ طراحی شد. ویلز به عنوان هنرمند تجاری آموزش دیده بود.

1. چراغ های استیلن
   _استاندارد تا سال ۱۹۱۹ از لامپ‌های روغنی استفاده می‌کرد، اما سپس با لامپ‌های الکتریکی جایگزین شد.
2. شییه جلو با فریمی از آلیاژ مس و روی
   _نیاز به استوانه ها، برای پشتیبانی دارد.
3. بوق لاستیکی فشاری 
4. سقف کانورتیبل چرمی بلند
5. رینگ های چوبی چرخ”
   _استاندارد تا سال 1926 بود که چرخ های سیمی آنها را جایگزین کردند.
6. تورر (Tourer)
   _یک سبک بدنه باز با یک سقف کانورتیبل

ساخته شده برای جاده های آمریکا

مدل T مناسب جاده‌های بد کیفیت و بی‌سطح آمریکا در آن زمان بود. عدم وجود ترمز جلو ممکن است به عنوان نقص‌ در نظر گرفته شود، اما قدرت گرفتن سریع و آسان موتور، و به حداقل رساندن نیاز به تعویض دنده، به عنوان نفطه قوت در نظر گرفته می‌شدند، همچنین مصرف سوخت ۱۱-۱۳ کیلومتر بر لیتر ( ۲۵-۳۰ مایل بر گالن ) آن، نیز یکی از مزایای آن بود.

ظاهر

مدل T سه تغییر اساسی در طراحی داشت. شیل فنری مس و روی، مانند مدل سال 1911، در سال 1917 با یک شیل رنگی جایگزین شد و سپس فنرها به جای صاف، دامنه‌دار شدند. در نهایت، در سال 1923، خط کاپوت خودرو را به شکلی منحنی و مدرن تغییر کرد. در سال 1926، ارتفاع شاسی کاهش یافت و بدنه های جدیدی با گزینه ی تایر های سیمی معرفی شدند.

1. نوشته “فورد”
2. دماسنج موتور بویس موتومتر (Boyce Motometer) روی شبکه رادیاتور
3. چراغ های جلوی استیلن
4. دستگیره (هندل) راه‌انداز برای روشن کردن موتور
5. نورهای اضافی نصب شده روی پشت صندلی جلو
6. چرخ دنده روی توپی چرخ، سرعت سنج را به کار می گیرد
7. چرخ های توپخانه ای چوبی استاندارد تا سال 1926
8. بوق فشاری با کیفیت نصب شده بر روی شاسی
9. دستگیره از آلیاژ زرد مس و روی
10. سیلندری برای نگهداری استیلن جهت روشنایی نور
11. پدال پا با برند فورد بر روی آن
12. چراغ های عقب و کناری که با نفت سفید کار می کنند
    

    نمای داخلی

    مدل “تی” دارای ساده‌ترین نمای داخلی است، اما چیدمان عجیبی از پدال دارد. فشار دادن پدال چپ دست به طور کامل دنده اول را فعال می‌کند، نیمه رها کردن آن حالت خنثی را انتخاب می‌کند و رها کردن کامل آن به دنده بالا افزایش می‌دهد. پدال مرکزی عملکرد موقعیت معکوس را انجام می‌دهد، پدال دست راست ترمز گیربکس را کنترل می‌کند. دسته کنترل عملکرد ترمز چرخ عقب را انجام می‌دهد.

    

13. داشبورد به طور جزئی از سرنشینان در برابر باران یا پرتاب شدن خاک جاده محافظت می کند.
14. سرعت سنج 0 تا 50 مایل در ساعت منعکس کننده عملکرد متوسط است
15. طرح پدال غیرعادی
16. چرخ یدکی، پشت صندلی راننده
    
17. روکش چرمی دکمه دار
18. پلاک ساخته شده از مس
    

    زیر کاپوت

    موتور چهار سیلندری، با حجم ۲۸۹۶ سی سی خودروی “T” در دوران پیشرفته خود بود. روغن رسانی موتور به جای یک پمپ، به وسیله ی گرانروی انجام می شود. پیستون های این موتور از فلز ریخته شده اند. با سوپاپ های کوچک و نسبتا فشار پایین، قدرت خروجی این موتور تنها ۲۰ تا ۲۲ اسب بخار است و سرعت بیشینه شفت چرخ گردان تنها ۱۸۰۰ دور در دقیقه می باشد.

    

19. کویل های لرزشگیر برای احتراق، در جعبه روی داشبورد قرار دارند
20. محفظه گیربکس زیر سطح بدنه
21. قفل کاپوت
22. دستگیره کاپوت
    
23. موتور چهار سیلندر با ظرفیت حدود ۳ لیتر